...tak czy inaczej ja osobiście zawitałem do Głębokiego w charakterze letnika o rok wcześniej (1953 rok), a trafiłem tutaj w sposób absolutnie przypadkowy, co jest zupełnie zrozumiałe, bo "do wód" jeździło się do Piwnicznej, a nie do wioski, która nie miała prądu, komunikacji i sklepu. Wioski, w której stało kilka zagród "na krzyż" - jednym słowem, gdzie diabeł mówił dobranoc i to dosłownie wraz z zapadnieciem zmroku. Jedynym atutem było to, że jak powiedzieli Mamie ludzie w Piwnicznej: "Jest tam kwaśna woda, po którą jeździli jeszcze przed wojną". Przegonieni z kwatery w Piwnicznej przez pluskwy- tak, tak- maszerowały w nocy rządkiem przez pokój jak mrówki, znaleźliśmy pokój u "Rosjanki" w Głębokiem. Ach cóż to była za kwatera! Gospodarze wynieśli się na strych, zostawiając nas w jedynej izbie jaka była w chałupie. Już pierwszego dnia był problem ze zjedzeniem ciepłego posiłku, bo okazało się, że ma tyle - 3 sztuk (łyżek). Gospodarz- drwal pojechał na "wyrąb" łyżek i widelców. Gospodyni zaserwowała cyr, co było dla nas miastowych zupełną egzotyką, który jednak z czasem polubiłem bardziej niż owsiankę. Jednym słowem - na zdrowy rozum- dużo, oj dużo można by do dwóch ostatnich zdań dodać. Nie powinniśmy się tam nijak znaleźć, a zwłaszcza w charakterze letników. Tymczasem to chyba zrządzenie opatrzności, że ten pierwszy przyjazd związał mnie i moją poźniejszą rodzinę na stałe z Głębokiem. Tak, to już minęło 50 i parę lat, jak to z niewielkimi przerwami przyjeżdżamy tutaj każdego roku. Starej chałupy Dziadka i Gosposi "Rosjanki" już nie ma. Zabrała je powódź w 1958 roku. Oni spoczywają razem, obok kaplicy w Piwnicznej. Drugie pokolenie Gospodarzy już odchowało dzieci. My dorobiliśmy się własnej kwatery nad Popradem i teraz pozostaje powspominać czasem jak Dziadek w potoku łowił pstrągi na rękę. Jakie prawdziwki przynosił z Zadnich Gór. Jakie opowieści snuła o wielkim głodzie na Ukrainie Gosposia "Rosjanka". Jaki czasem na zapleczu utoczyła "napitek", za którym wieczorami stukali miejscowi. Ile niezwykłych mądrości życiowych, o które by ją nikt nie podejrzewał, przekazała nam miastowym.

Znajomi nasi również spędzili tutaj wiele sezenów, zachęceni przez moją Mamę i oczarowani życzliwością tutejszych ludzi.

Sytuacja wyjściowa, jaką pamiętam, była taka:

mostu brak

droga Stary Sącz - Piwniczna - brukowana

linia kolejowa - parowozy

wału z drogą nad Popradem od strony Głębokiego - brak

droga do źródełka (do "kwaśnej wody")- do granicy lasu bita, potem ścieżka

zabudowania - głównie wzdłuż drogi na górze (tj. drogi przebiegającej wzdłuż miejscowości Głębokie)

nad Popradem dwa obejścia - Miechurskich i Maślanków

Proszę się nie dziwić charakterowi ujęć. Z okazji letniego wypoczynku, zwłaszcza w tamtych czasach, nie fotografowało się krajobrazów. Z nielicznych ujęć, które przetrwały do dzisiaj, wybrałem te, których tło da się w miarę możliwości "zlokalizować" dzisiaj.

Zdjęcia (które przedstawiamy za zgodą Pana Zbigniewa poniżej), pochodzą z drugiego roku mojego pobytu w Głębokiem (rok 1955).

Widok na Suchą Strugę. Nikt oczywiście wtedy nie kojarzył tego z miejscowością koło Rytra. Droga w górę niezmieniona do dzisiaj.

Miejsce, na którym corocznie ćwiczą obecnie strażacy, wtedy pięknie zakrzaczone.

Fotograf stoi nad Popradem przed obecnym domem p. Ź. "Facet" na zdjęciu ma się dzisiaj doskonale. Nie będzie miał nic przeciw publikacji, bo i tak nikt go nie rozpozna. To nie jestem ja.

Widok na miejsce dzisiejszego mostu. Jest on jednoznaczny w kontekscie widocznego w głębi przepustu potoku, który funkcjonuje do dzisiaj i górą którego biegną tory kolejowe.